Hoe kleine dingen van grote waarde kunnen zijn

Ik denk dat het 2014 was toen de Westerdraaij, de dijk met het pad langs de ringvaart in de wijk Overwhere, werd verstevigd en heringericht. Het dijkje is altijd druk met wandelaars, hardlopers, mensen die hun hond uitlaten en ouderen die een rondje lopen. Vóór de herinrichting stonden er een paar bankjes. Maar ze zijn weg, en dat is jammer. Voor al die mensen die er zo graag willen genieten van het mooie uitzicht over de Beemster en voor ouderen die even uit willen rusten.

In 2015, in een gesprek dat ik als fractievoorzitter heb met ouderen uit de wijk wordt deze situatie aangekaart. “Dat snap je niet als je 30 bent, dat je even moet uitrusten tijdens een wandeling” wordt mij vriendelijk maar duidelijk verteld. Ik breng de bewoners in contact met de gemeente en kaart het probleem aan in de wijkkerngroep. Daarna is er regelmatig overleg tussen deze partijen en gaat men ter plekke kijken om zich te overtuigen van de noodzaak. Maar bankjes komen er niet. In 2016 schrijft een inwoner uit de wijk een artikel in de wijkkrant over het belang van de rustpunten voor ouderen. Ook dat verandert niets aan de situatie.

Eind 2016 word ik benoemd als wethouder en word ik tevens wijkwethouder voor de wijk Weidevenne. Tijdens een ronde door de Weidevenne met de wijkkerngroep stoppen we bij een bankje. De mensen van de wijkkerngroep vertellen mij dat een oudere vrouw uit de wijk aan de gemeente gevraagd heeft of op deze plek een bankje kon komen. Het was voor haar een belangrijk rustpunt in de looproute naar het winkelcentrum. Om de afstand in één keer te lopen was te ver. In dit geval is het bankje niet alleen een rustpunt. Het bankje geeft mensen de vrijheid om het huis uit te gaan en zelfstandig naar het winkelcentrum te gaan, onder de mensen te zijn. Door de bureaucratische molen van de gemeente heeft het een paar jaar geduurd voordat het bankje geplaatst werd. Toen het bankje er eenmaal stond, was de vrouw die het aangevraagd had overleden. Zij heeft er geen gebruik meer van kunnen maken. Dit verhaal heeft mij als wethouder diep geraakt. Ik heb mijzelf beloofd dat mij dit niet zou overkomen.  

In 2017 vraagt de CDA-fractie aandacht voor wandelroutes en rustpunten voor ouderen.  Naast het sociale aspect is het ook gewoon goed voor de gezondheid als mensen langer blijven bewegen. Een wandeling maken kan in deze gevallen echter vaak alleen als er op de looproutes voldoende plekken zijn om even uit te rusten. Dat vraagt om voldoende zitbankjes op aantrekkelijke en strategische plaatsen. Er worden door de CDA-fractie politieke vragen gesteld over het terugplaatsen van de bankjes aan de Westerdraaij. Zonder resultaat.

Het is een dossier dat ik niet los kan laten. In 2018 keer ik terug in het nieuwe college met een nieuwe portefeuille, waaronder het beheer van de openbare ruimte. Ik gá hier nu over, realiseer ik mij. Dan móét het toch mogelijk zijn om de bankjes teruggeplaatst te krijgen? We gaan met een groot team van ambtenaren en de ouderen, die ik jaren geleden al gesproken heb, ter plekke langs om te kijken wat nodig is. Een kleine vijf jaar later staan er dankzij de enorme inzet van de ambtenaren en de medewerking van het Hoogheemraadschap weer twee bankjes op de Westerdraaij. Eindelijk kan ik het dossier afsluiten.

De politiek gaat niet alleen om grote onderwerpen. Ook kleine zaken kunnen van enorme waarde zijn. En als wethouder kun je ook hier juist iets in betekenen. Ik hoop dat de ouderen die graag een wandeling maken over de dijk nog vele jaren kunnen genieten van de bankjes die geplaatst zijn.