Mijn inspiratie voor de politiek zijn de verhalen van mensen. Twee jaar geleden ben ik gaan schrijven en vloggen over mijn bezoeken aan organisaties, instellingen, bedrijven en inwoners. Op deze manier kon ik de waardevolle verhalen ook overbrengen op anderen. Er gebeurt zoveel moois, daar mogen we vaker bij stil staan.
Voor mij maakt het niet uit of je een directeur van een grote organisatie bent, of iemand die het groenonderhoud doe. Ik leer van iedereen, waardoor ik écht weet wat er speelt en wat nodig is. Het zorgt voor verbinding tussen politiek en samenleving.
De afgelopen jaren heb ik in de Tweede Kamer een verharding op zien treden waar ik mij zorgen om maak. De toon is negatief, wat de ander doet is slecht, er wordt continu gesproken over tegenstellingen in plaats wat mensen verbindt. Ik ben ervan overtuigd dat je een land en een samenleving daar niet mee vooruit helpt. Zeker niet tijdens een crisis. Je hoeft het inhoudelijk echt niet altijd eens te zijn. Juist een verschillende kijk op de samenleving kan de mooiste gesprekken opleveren. Door verschillen te overbruggen kom je tot politiek die van waarde is. Die voor inwoners de moeite waard is om te volgen en die perspectief biedt. Daar wil ik graag aan bijdragen en daarom heb ik mij kandidaat gesteld voor de Tweede Kamer.
Wat ik belangrijk vind
Waardevolle zorg
Het wandelen met ouderen uit een verzorgingshuis tijdens NLDoet mocht dit jaar niet doorgaan vanwege het coronavirus. Als alternatief brachten we taart. Samen met de verzorgende gingen we langs alle deuren. Een bewoonster nodigde mij uit om binnen te komen en liet het ruime appartement zien. Op mijn vraag of je hier ook met z’n tweeën mocht wonen was het antwoord nee. Wonen mag alleen met indicatie. De verzorgende vertelde later dat de bewoonster dit graag had gewild. Haar man was 94 en woonde nog zelfstandig in de buurt. Dit raakte mij enorm. We organiseren de zorg nu dus zo dat mensen die meer dan 70 jaar samenwonen de laatste 1,5 jaar van hun leven niet bij elkaar kunnen wonen, terwijl de woning er groot genoeg voor is en ze dit zelf dolgraag willen. Dit voorbeeld is voor mij een reden om de landelijke politiek in te willen. Waardevolle zorg is voor mij zorg nabij, waarbij niet de regel maar de relatie centraal staat en de menselijke maat voorop.
Cultuur verbindt
De culturele sector, van grote landelijke instellingen tot kleine lokale amateurverenigingen en alles wat daartussen zit, is van groot belang. Cultuur is waardevol omdat het kan aanzetten tot nadenken en reflectie. Maar ook kan het zorgen voor ontspanning en plezier. Lachen doet een mens goed. Cultuur is zo waardevol omdat het zorgt voor verbinding met elkaar en dat vergroot de gemeenschapszin. Het is een rare tijd. Misschien hebben we kunst en cultuur wel harder nodig dan ooit. Om het verlies en het verdriet dat het coronavirus heeft veroorzaakt als samenleving een plek te geven. En als maker van gezelligheid en als plek voor ontmoeting waar iedereen zo naar uitziet op het moment dat het weer kan. De onzekerheid voor culturele instellingen en verenigingen is groter dan ooit. Het enige dat hierbij helpt is perspectief bieden. En dat is precies wat we moeten doen. Zij aan zij vanuit alle overheidslagen. Perspectief bieden om te overleven in een 1,5 meter samenleving. Mijn doel is om te voorkomen dat de coronacrisis leidt tot een kaalslag in de culturele sector.
Tegengaan van eenzaamheid
Het gevoel van eenzaamheid is nog nooit zo zichtbaar geweest in de hele samenleving. De coronacrisis zorgt ervoor dat het voor ons allemaal herkenbaar is. Opa’s en oma’s die hun kleinkinderen niet meer kunnen knuffelen. Zieken die alleen op de IC liggen, zonder bezoek. Maar één gebakje, op je eigen verjaardag. In deze tijd zijn we allemaal zoekend naar een manier om samen te leven zonder dat je samen mag komen.
De cijfers van eenzaamheid zijn indrukwekkend hoog, maar nog veel meer indruk op mij maakte de verhalen van mensen. Mensen die vertelden dat ze zichzelf overbodig voelden, omdat niemand op ze zat te wachten en daardoor geen doel meer in het leven hadden. Mensen die vertelden hoe ze het misten om hun gevoelens met anderen te kunnen delen, nu hun partner was weggevallen. Mensen die vertelden dat er geen eind komt aan een dag in eenzaamheid, die elke dag worstelen om de dag door te komen.
Het raakte mij diep en sterkt mij in de overtuiging hier iets aan te willen veranderen. Vanuit de overheid is dit probleem niet alleen oplossen, dat vraagt iets van ons allemaal. Een overheid als de gemeente of het Rijk kan werken aan het vergroten van bewustwording en ondersteuning, maar de verandering komt echt uit de samenleving. Alleen samen kunnen we iemands eenzaamheid doorbreken, iemand het gevoel geven ertoe te doen en weer perspectief bieden. Als we allemaal een beetje meer omzien naar elkaar dan komen we een heel eind. Omdat ieder mens ertoe doet en erbij hoort.